Uważana za symbol Paryża, wysoka na 300 m Wieża Eiffla na Polu Marsowym była najwyższą budowlą na świecie aż do 1931 r., gdy wybudowano nowojorski Empire State Building. Powstała w końcu XIX w.: w 1886 r. z okazji otwarcia Wystawy Światowej ogłoszono konkurs, którego założeniem był zbudowanie wieży mającej więcej niż 1000 stóp wysokości. Wieża została wzniesiona przez 250 ludzi w ciągu dwóch lat - było to tempo, które w XIX w. uznano za fenomenalne. Uroczyste otwarcie nastąpiło w marcu 1889 r. Na wysokościach 57 m, 115 m i 275 m znajdują się tarasy widokowe. Na pierwsze dwa poziomy można dostać się pieszo lub windą, a z drugiego następna winda wiezie chętnych na trzecią platformę. Na pierwszym poziomie znajdziemy m.in. sklepiki z pamiątkami, kawiarnię i pocztę, na drugim elegancką restaurację, a na trzecim - woskową figurę projektanta wieży i pomost widokowy mieszczący do 800 osób. Przy dobrej widoczności można stąd podziwiać nie tylko cały Paryż, ale i np. Fontainebleau czy Compiegne.
Luwr– dawny pałac królewski w Paryżu, obecnie muzeum sztuki. Jedno z największych muzeów na świecie, najczęściej odwiedzana placówka tego typu na świecie. Stanowi jedno z ważniejszych punktów orientacyjnych stolicy Francji.Muzeum znajduje się w Pałacu Luwru (Palais du Louvre) znanym już w średniowieczu. U schyłku XII wieku, król Filip II August wzniósł w tym miejscu zamek warowny. W drugiej połowie XIV wieku Karol V Mądry uczynił z zamku rezydencję królewską. W XVI wieku Franciszek I zamienił tę budowlę w monumentalny renesansowy pałac. Muzeum zostało otwarte 10 sierpnia 1793 r. Ekspozycja liczyła 537 obrazów. Lwią część stanowiły konfiskaty dóbr kościelnych i królewskich. Ze względu na problemy związane ze stanem budynku muzeum zamknięto na lata 1796–1801. Kampania napoleońska wpłynęła na duży wzrost kolekcji, przy czym większość stanowiły łupy ze zbiorów na terenach podbitych przez Napoleona I Bonaparte, po porażce wojsk dyktatora pod Waterloo dzieła zwrócono prawowitym właścicielom.
Łuk Triumfalny– pomnik stojący na place Charles-de-Gaulle w Paryżu (dawniej place de l’Étoile, plac Gwiazdy). Znajduje się w 8. dzielnicy, na zachodnim skraju Pól Elizejskich (Avenue des Champs-Élysées). Jest to ważny element architektury Paryża, stanowiący zakończenie perspektywy Pól Elizejskich. Łuk został zbudowany dla uczczenia tych, którzy walczyli i polegli za Francję w czasie wojen rewolucji francuskiej i wojen napoleońskich.Budowę Łuku rozpoczęto w 1806, na zlecenie Napoleona i z przerwami prowadzono do ukończenia w 1836, za panowania Ludwika Filipa I. Projektantem architektury jest Jean François Chalgrin, dekorację rzeźbiarską wykonał François Rude.
Ogród i Pałac Luksemburski - od 1958r. ma tu swoją siedzibę francuski senat. Rezydencję zbudowano w 1. poł. XVII w. dla Marii Medycejskiej, wówczas już wdowy po Henryku IV. Budynek jest wzorowany na pałacu Pittich we Florencji, skąd pochodziła królowa. W 1750 r. w otwarto tu dla publiczności jedno z pierwszych muzeów sztuki w Europie. W czasie rewolucji francuskiej Pałac Luksemburski pełnił początkowo funkcję więzienia, a następnie - siedziby Dyrektoriatu (organu rządowego w końcowej, tj. po 1795 r., fazie rewolucji). Mieszkał tu również Napoleon Bonaparte, gdy był konsulem. Z kolei w czasie II wojny światowej pałac stanowił siedzibę sztabu Luftwaffe. Wtedy też powstały bunkry znajdujące się pod sąsiadującym z budynkiem ogrodem. Ten ostatni jest główną atrakcją kompleksu pałacowego i jednym z najpopularniejszych wśród Francuzów miejsc wypoczynku. Ogród Luksemburski utworzono w tym samym czasie co pałac. Rabaty i gładko przystrzyżone trawniki ozdobiono fontannami i rzeźbami. W parku, który rozciąga się na ok. 23 ha, znajduje się także 8-boczny basen, po którym pływają modele łódek. Ponadto funkcjonuje tu teatr marionetek i szkoła jazdy konnej.
Avenue des Champs-Elysees to chyba najsłynniejsza ulica Paryża. Szeroka arteria mająca prawie 2 km długości łączy Place de la Concorde z Place de Charles de Gaulle, gdzie jej perspektywę zamyka Łuk Triumfalny. Praprzodkiem alei była trasa spacerowa, którą w początkach XVII w. kazała wytyczyć Maria Medycejska. Promenadę wielokrotnie przedłużano i upiększano, a w 1. poł. XIX w. stała się ona najmodniejszą ulicą w stolicy. Z czasem przy Champs-Elysees zaczęli budować swoje siedziby bogaci paryżanie, jak grzyby po deszczu wyrastały tu też ekskluzywne sklepy i banki. Od lat 40. XIX w. na Polach Elizejskich organizowano Wystawy Światowe, a także oficjalne ceremonie. Co roku odbywają się tu parady wojskowe w święto zdobycia Bastylii (14 lipca) oraz w rocznice zakończenia wojen światowych.
To kolejny obowiązkowy punkt każdej wizyty w Paryżu. Muzeum mieszczące się w dawnym dworcu kolejowym ma dziś w swych zbiorach ponad 4 tys. dzieł sztuki z okresu od 1848 r. po I wojnę światową. Większość to prace artystów francuskich. Budynek, wzniesiony w 1900 r. w ramach przygotowań do Wystawy Światowej, stanowił triumf inżynierii budowlanej początku XX w. Ma 135 m długości, 40 m szerokości i 32 m wysokości, a przykrywa go potężna metalowo-szklana konstrukcja ozdobiona pięknymi zegarami. Dworzec funkcjonował tu do 1940 r., potem hala pełniła funkcję m.in. teatru i domu aukcyjnego. Muzeum zostało otwarte w 1986 r. Największą atrakcją muzeum są niewątpliwie dzieła impresjonistów, wystawione na zwykle zatłoczonym najwyższym poziomie. Można tutaj podziwiać obrazy Moneta, Maneta, Pissarra, Degasa, Cezanne'a i Gauguina. Nieustającym zainteresowaniem cieszą się Słoneczniki i Autoportret van Gogha.
Sainte Chapelle, XIII-wieczna kaplica znajduje się na wyspie Cite, a otaczają ją zabudowania Pałacu Sprawiedliwości. Inicjatorem jej budowy był Ludwik IX Święty, a w kaplicy miała być przechowywana korona cierniowa - relikwia, którą król przywiózł z wyprawy krzyżowej. Budowla zachwyca lekkością konstrukcji. Sklepiony dach spoczywa na cienkich murach, po których jak woal ciągną się w dół wielkie okna. Szczyt jednego z pinakli zdobi replika korony cierniowej. Kaplica jest dwupoziomowa. Dolna część, przeznaczona dla dworu królewskiego, jest mniejsza i ciemniejsza. Spiralne schody prowadzą z niej w kryształową przestrzeń górnego poziomu, gdzie przez wielkie okna wpadają nawet najsłabsze promienie słońca. XIII-wieczne, wielobarwne witraże przedstawiają 1134 sceny biblijne. Na zachodniej fasadzie kaplicy znajduje się wielka rozeta ze scenami z Apokalipsy św. Jana, ufundowana przez Karola VIII w 1485 r. W Sainte-Chapelle odbywają się regularnie koncerty, które w świetlnej oprawie, jaką tworzą witraże, stanowią niezwykłe przeżycie artystyczne.
Kiedyś mało znany ze względu na oddalenie od centrum, dziś największy (44 ha) i najsławniejszy cmentarz paryski, który ocienia ponad 5 tys. drzew. Założony został w 1803 r. na miejscu m.in. hospicjum, kierowanego przez spowiednika Ludwika XIV, ojca La Chaise. W II poł. XIX w. zbudowano tu krematorium w stylu bizantyjskim oraz arkadowe kolumbarium, w którego niszach przechowywane są prochy zmarłych. Odkąd na polecenie Napoleona zostały tutaj przeniesione szczątki Moliera i La Fontaine'a, stało się niemal tradycją, iż na tej nekropolii chowani są najznakomitsi, najbardziej zasłużeni ludzie świata polityki i sztuki. Spoczywają tu m.in. Hugo, Colette, Bizet, Rossini, Balzac, Wilde, Piaf, Fryderyk Chopin czy Jim Morrison, którego grobowiec należy do najczęściej odwiedzanych.
Kiedyś mało znany ze względu na oddalenie od centrum, dziś największy (44 ha) i najsławniejszy cmentarz paryski, który ocienia ponad 5 tys. drzew. Założony został w 1803 r. na miejscu m.in. hospicjum, kierowanego przez spowiednika Ludwika XIV, ojca La Chaise. W II poł. XIX w. zbudowano tu krematorium w stylu bizantyjskim oraz arkadowe kolumbarium, w którego niszach przechowywane są prochy zmarłych. Odkąd na polecenie Napoleona zostały tutaj przeniesione szczątki Moliera i La Fontaine'a, stało się niemal tradycją, iż na tej nekropolii chowani są najznakomitsi, najbardziej zasłużeni ludzie świata polityki i sztuki. Spoczywają tu m.in. Hugo, Colette, Bizet, Rossini, Balzac, Wilde, Piaf, Fryderyk Chopin czy Jim Morrison, którego grobowiec należy do najczęściej odwiedzanych. Bazylika Serca Jezusowego stoi na najwyższym wzgórzu dzielnicy Montmartre, na północ od centrum Paryża. Na wzgórze można wejść pieszo po ogromnych schodach, otoczonych fontannami i tarasami zdobnymi w piękne ogrody, albo wjechać naziemną kolejką linową (funiculaire), kursującą obok pieszej trasy - do przejazdu upoważniają bilety na metro. Białe kopuły kościoła widać niemal z całego miasta, a jej wierzchołek jest drugim co do wysokości - po wieży Eiffla - punktem Paryża. Świątynia powstała jako symbol powrotu Francji do dawnej świetności po klęsce w wojnie z Prusami. Kościół w stylu neoromańsko-bizantyńskim wzniesiono w 1914 r., po ponad 40 latach budowy, a konsekrowano go dopiero po I wojnie światowej - w 1919 r. Wymiary świątyni są imponujące: ok. 100 m długości i 50 m szerokości. Jej kopuły sięgają 79 m, a wieża północna ma 83 m wysokości. W owej wieży znajduje się najcięższy dzwon w Paryżu, "Savoyarde" (Sabaudczyk); samo jego serce waży 850 kg. Ze szczytu kopuły (wejście schodami po lewej stronie nawy) można podziwiać panoramę Paryża i widok na tereny oddalone nawet o 30 km. Elewacje kościoła wyłożono trawertynem, zwanym też białym granitem - stąd potoczna nazwa budowli: "biała bazylika".
Darmowy hosting zapewnia PRV.PL